In mijn werk met rituelen, natuur en systemisch werk, kom ik vaak in aanraking met de lagen van rouw en verlies die we in ons lichaam en systeem dragen. Onlangs ontdekte ik de vijf poorten van rouw van psychotherapeut Francis Weller. Zijn boek The Wild Edge of Sorrow (in het Nederlands De Diepe Wateren van Verdriet) raakte me diep. Weller omschrijft hoe er levenskracht schuilt in het verwelkomen van onze pijn, in plaats van deze weg te duwen of te vrezen.

Volgens Weller is rouw geen last die we alleen hoeven te dragen. We hebben de helende aanraking van anderen nodig, de bedding van mededogen en de troost van rituelen. Dit raakt zo aan wat ik zelf ervaar in mijn werk – hoe rituelen een bedding creëren waarin verdriet mag ademen, mag stromen en ons kan helen.

De Onzichtbare Mantel van Verdriet
Vaak verbergen we onze pijn, wikkelen we deze in een mantel van schaamte en dragen we het in stilte. Maar verdriet dat onuitgesproken blijft, zet zich vast in ons lichaam. Het wordt zwaar, trekt ons omlaag en kan ons langzaam richting depressie of gevoelloosheid duwen. Weller wijst erop hoe we bang zijn geworden voor verdriet, alsof het iets is dat we moeten vermijden. Maar in werkelijkheid is rouw een kracht – een geestkracht die ons verbindt met het leven, met liefde en met onze diepere essentie.

De Vijf Poorten van Rouw
Weller beschrijft vijf poorten die ons toegang geven tot de lagen van rouw die we in ons dragen. Ze openen de weg naar verzachting, verwerking en verbinding.

1. Alles Wat We Liefhebben, Zullen We Verliezen
   Deze eerste poort is misschien de meest herkenbare. Elk mens maakt verlies mee. Of het nu gaat om een dierbare die overlijdt, een relatie die eindigt of een levensfase die voorbijgaat – liefde en verlies zijn met elkaar verweven.

2. De Plekken Die Geen Liefde Hebben Gekend
   In ons leven zijn er plekken in ons hart die niet de liefde of erkenning hebben ontvangen waar we naar verlangden. Oude wonden, verlatenheid en onvervulde behoeften kunnen hier voelbaar worden.

3. Het Verdriet van de Wereld
   Deze poort raakt aan het collectieve verdriet. De pijn van de aarde, het lijden van anderen, oorlogen en natuurvernietiging – het raakt ons, zelfs als we het niet direct benoemen.

4. Wat We Verwachtten en Niet Ontvingen
   Soms rouwen we om wat er nooit is geweest. De ouderliefde die ontbrak, kansen die niet kwamen of dromen die niet uitkwamen. Deze poort opent het verdriet van onvervulde verwachtingen.

5. Ancestrale Rouw
   We dragen niet alleen ons eigen verdriet, maar ook dat van onze voorouders. Onverwerkt trauma, verliezen en verhalen die nooit verteld zijn, kunnen nog steeds door ons heen bewegen.

Een Pad naar Heelheid
Het openen van deze poorten is geen eenzame reis. In bedding, samen, met rituelen en compassie, kunnen we de kracht van rouw omarmen. Niet om ons te verliezen in verdriet, maar om weer heel te worden.

In mijn sessies en rituelen op Terschelling nodig ik je uit om deze poorten te verkennen – zacht, met aandacht en in verbinding. Want zoals Weller zo mooi zegt:

“Rouw is een vorm van lof – het is hoe liefde eer betoont aan dat wat verloren is.”**