Dat wat in het leven op je af komt kan te pijnlijk zijn om in te sluiten.

Het liefst scheuren we het uit ons geschiedenisboek en doen alsof het niet gebeurd is. Of we sluiten het buiten door te oordelen dat het goed of slecht is.

Dat doen wij, net als onze ouders en onze grootouders dat deden. Het hele familiesysteem leert zo: dit nemen wij niet.  
 
Bij de kleinkindgeneratie doemt dan vaak een probleem op, in de vorm van gedrag of blokkades die we niet snappen.

We zijn dan geneigd om in te zoomen op dat gedrag of die blokkade en het als probleem te zien.

De kunst is om juist uit te zoomen en je af te vragen:  
 
Waar vraagt het systeemgeweten aandacht voor?

Voor wat is dit probleem een oplossing?

Wat gebeurde er in de generatie van de grootouders wat te pijnlijk of te schandelijk was om mee te kunnen leven? * 
 
*Het systeemgeweten roept: “Genoeg overleefd! [Want er zijn al kleinkinderen.] Zie wat gebeurd is en laat het gebeurd zijn – en ga dan maar eens leven!”** 
 
Het systeem blijft werken om compleet te zijn, generaties lang. Het kan pas verder gaan wanneer alles er weer mag zijn, alles gebeurd mag zijn.

Ook dat wat pijnlijk is. Je hoeft het niet leuk te vinden, je hoeft het niet goed te vinden, maar je moet wel toelaten dat het gebeurd is.

Pas wanneer je dat werkelijk kunt nemen, kun je je bevrijden van de taak waarvoor het systeem je in dienst heeft genomen. 
@Bert Hellinger instituut

In het systemischwerken op de massage tafel, gebruiken wij het lichaam als toegangspoort. Deze oude dynamieken Vinden we terug in het lijf. Door ruimte en aandacht voor deze patronen, komt de uitademing en ruimte voor een nieuwe stroom van de levens energie.