Herken jij de opwinding van dat gladde onbeschreven blad in je schrift?
Nog geen rode strepen. Waar je teleurgesteld naar kunt kijken, naar je werk waar je zo hard op hebt zitten ploeteren.
Ik ken het nog sterker, schriftjes die niet meer nagekeken worden omdat je in het verdom hoekje bent gezet achter in de klas.
Dit zegt alles over mijn geschiedenisboek.
Meester B, die borden vol schreef over de geschiedenis inplaats van er over te vertellen, wat een gemiste kans.
Zo was het en nu is het anders.
Maar elke keer kom ik er eventjes langs. Langs de ogen van de kritische meester…
Oplaten lossen, door het mijzelf te gunnen, te mogen tekenen, terwijl ik meeluister en voel. Uit een andere ruimte mag komen. Kan ervaren dat mijn opgave mijn gave is geworden.
Geen lijntjes, in dit reisverslag.
Alleen een veld van aandacht. Open ruimte, voor wat er nu is.
Met een getuige als reddingsboei.
De lege bladzijden van je geschiedenisboek
Collega (Marion schrijft) Bibi heeft de metafoor van het geschiedenisboek, al lang geleden, ingebracht in ons systemisch werk. Iedereen heeft zijn eigen geschiedenisboek, het geschiedenisboek van jouw familiesysteem.
Het ene geschiedenisboek ziet er bijna ongehavend en ongelezen uit, de andere beschadigd met ezelsoren en is keer op keer bekeken en opengeslagen…
In het systemisch fenomenologisch werk heeft het compleet maken van het geschiedenisboek een belangrijke plek. Alle bladzijden mogen er zijn en willen erin, ook die zwarte bladzijden of de bladzijden die er misschien wel uitgescheurd zijn.
Maar hoe leesbaar moet alles in het geschiedenisboek zijn? Moet het gedetailleerd zijn en moet elke punt of komma vermeld staan? Of mogen er ook lege bladzijden in staan?
Steeds meer kom ik erachter dat het meer gaat of je het hele geschiedenisboek in handen durft te nemen, het te laten zien aan alles en iedereen zonder dat je alles weet.
Dat je kan leven met de vraagtekens, de uitroeptekens die erin staan, het ontbreken van details en zelfs al die lege bladzijden.
Dat het in alle compleetheid en onbekendheid er kan zijn zonder dat je er iets aan wilt wijzigen.
Dank je wel Marion en Stefan, dat jullie deze leer ruimte creëren voor mij. Opnieuw verbinden met meesters. En mocht ik zelf weer ervaren hoe mooi persoonlijkwerk is.
Voorbij de verhalen, verschijnt dan iets anders, een lege lichte ruimte. Waar we weet hebben van de geschiedenis.
En onze cellen kunnen laten weten, dat het oud is. Met het goede nieuws, we zijn nu hier.
Ik heb het overleefd. En in dat veld van aandacht, durven vertrouwen, dat in het nu, de nieuwe beweging mag en kan ontstaan.
Als jij dan s’morgens weer wakker wordt, wat is dan het eerste wat jij ervaart dat het veranderd is?
En waar merk jij dat aan? Wat gaat jou omgeving daarvan merken?
Ben jij klaar voor een nieuw hoofdstuk?
Er ligt een reisboekje voor je klaar, of je nu een prive retraite komt doen, komt parelduiken of je gaat voor een professionele bijscholing, de lege bladzijde is voor jou!
Tot ziens op Terschelling, Liefs uit Lies, Ilma