Trauma is een complex en diepgaand fenomeen dat onze psyche doordringt en ons vermogen om onszelf te begrijpen en verbinding te maken met anderen kan beïnvloeden.

Het vertegenwoordigt niet alleen de nasleep van schokkende gebeurtenissen, maar ook het verlies van onze authentieke zelf en de versplintering van onze innerlijke wijsheid in verschillende delen.

Om deze complexiteit volledig te begrijpen, moeten we graven in de diepte van de menselijke psyche, waar trauma zich verschuilt en zijn tentakels uitstrekt naar alle aspecten van ons leven.

De traumatische ervaringen beginnen vaak in de vroegste stadia van ons bestaan, zelfs voor onze geboorte, tijdens de prenatale periode en babytijd.

Deze vroege levensfasen zijn cruciaal voor onze ontwikkeling en vormen de basis waarop ons verdere leven wordt gebouwd. Stress, schaamte en instabiliteit tijdens deze kwetsbare periode kunnen ons innerlijk zelf verdelen in verschillende delen: het gezonde deel, dat overblijft van ons oorspronkelijke ongerepte zelf, het overlevingsdeel, dat zich aanpast aan de omstandigheden om te overleven, en het traumadeel, dat getekend is door pijnlijke ervaringen.

Onze traumatische ervaringen zijn vaak geworteld in hechtingsrelaties, die de basis vormen voor ons vermogen om relaties aan te gaan en emotioneel verbonden te zijn met anderen.

Het verlangen naar authenticiteit botst met de angst om de verbinding met anderen te verliezen, waardoor een diepgaand innerlijk conflict ontstaat dat ons voortdurend beïnvloedt.

In onze poging om anderen te ondersteunen en aan de verwachtingen van onze omgeving te voldoen, onderdrukken we vaak onze eigen emoties en behoeften.

We voelen ons verantwoordelijk voor het welzijn van het systeem waar we deel van uitmaken, of dat nu ons gezin, onze gemeenschap of onze cultuur is.

Deze aanpassingen aan de omgeving dienen als overlevingsmechanismen die ons hebben geholpen te overleven, maar die ook hebben geleid tot het verlies van een deel van onze authenticiteit.

Het proces van zelfontdekking en genezing na trauma is als het verkennen van de diepten van de zee rondom ons eiland.
Het betekent het herstellen van de verbinding met het verloren deel van onszelf, het terugwinnen van onze authenticiteit te midden van onze eigen emoties en behoeften.

Het is een zoektocht naar evenwicht tussen hechting en authenticiteit, waarbij we leren onszelf te zijn zonder de waardevolle banden met anderen te verliezen.
Trauma, zoals eerder genoemd, is meer dan slechts een oppervlakkige wond.

Het is een diepgaande verwonding, een gevoelige plek in ons innerlijke landschap, vergelijkbaar met een litteken op de ziel dat ons herinnert aan een tijd waarin we werden verwond.

Deze wond is als een getijdenpoel van emoties die ons constant herinnert aan de pijn die we hebben geleden.
Het bijzondere aan deze wond is dat deze altijd teruggaat naar ons verleden, ergens in onze geschiedenis waar de kiem werd gelegd voor deze pijnlijke plek.

Of het nu gaat om vroege jeugdervaringen, traumatische gebeurtenissen in het verleden of zelfs prenatale invloeden, de wond is geworteld in wat er gebeurde voordat we ons bewust werden van onszelf.

Of de systemische wond die nog niet erkend en geheeld is door vorige generaties. Geheimen of niet genomen rouw. De niet geleefde stukken van onze voorouders.

Deze wond kan op verschillende manieren manifesteren, soms als een open wond die kwetsbaar blijft, constant herinnerend aan de pijn, en andere keren als littekenweefsel dat het hart dik en rigide maakt.

Deze littekens kunnen ons beperken in ons vermogen om te groeien en te veranderen, waardoor we vast blijven zitten in oude patronen en overtuigingen.

Het negeren van onze wond en het niet actief werken aan genezing kan uiteindelijk leiden tot fysieke ziekte en psychisch lijden, zoals zandbanken die de stroming van de zee belemmeren.

Het lichaam en de geest zijn met elkaar verbonden, en onverwerkte emoties en trauma's kunnen zich manifesteren in lichamelijke kwalen of psychische stoornissen.

Het is dus van cruciaal belang om onze wond te erkennen en ermee aan de slag te gaan voor het behoud van onze algehele gezondheid en welzijn. Het openen van ons logboek in het celgeheugen vraagt om veel eerbied.

Alleen de kapitein heeft hier toegang toe. (Een loods kan ondersteunend zijn, maar de kapitein beslist en schrijft in het logboek.)

Vanuit ons trauma vormt zich ons wereldbeeld, en we verliezen vaak het contact met ons buikgevoel, ons innerlijke kompas dat ons de weg wijst naar wat goed voor ons is.

Genezing betekent bewustwording van de wond, erkenning dat er niets mis is met ons als individu, en een terugkeer naar de essentie van wie we werkelijk zijn.

Het is een proces van omarmen van ons authentieke zelf en het loslaten van de last van oude pijn.
Het is een reis van zelfacceptatie, zelfliefde en compassie, waarbij we onze wond helen en terugkeren naar een staat van heelheid in verbinding met onze diepste kern zoals we oorspronkelijk bedoeld waren te zijn.

In de zee van verlies en rouw doemen twee eilanden op: het eiland van verlies en het eiland van herstel.

Als rouwers varen we heen en weer tussen deze twee eilanden, niet in een majestueuze zeilboot, maar eerder in een kwetsbaar roeibootje.

Dit bootje vertegenwoordigt onze veerkracht en doorzettingsvermogen, maar het is niet immuun voor de golven van verdriet en de stormen van emoties die onze reis beïnvloeden.

Het eiland van verlies is gehuld in de schaduwen van pijn en rouw.

Hier vinden we het landschap van onze diepste emoties, waar de contouren van ons verdriet zich aftekenen tegen de horizon.
Het is een eiland doordrenkt van de herinneringen aan wat ooit was, met kliffen van gemis die zich uitstrekken naar de zee van onze ziel.

Ons roeibootje beweegt langzaam langs deze kusten, soms vastzittend in de baaien van intense emoties, maar altijd onderweg naar de open wateren van genezing.

Het eiland van herstel, aan de andere kant, straalt een zacht licht uit over kalme wateren.
Hier ontdekken we de kwaliteiten van veerkracht en groei, als groene weiden die opbloeien te midden van onze rouw.

Het is een plek waar ons roeibootje even rust kan vinden, waar we kunnen reflecteren op de lessen van verlies en onze innerlijke kracht kunnen versterken.

Het eiland van herstel biedt een veilige haven waar we de kwaliteiten van veerkracht, hoop en zelfcompassie aantreffen.
Ons roeibootje fungeert als de verbindende schakel tussen deze twee eilanden, maar soms lijkt het vast te zitten in de branding van verdriet.

We ervaren momenten waarop de golven van rouw ons heen en weer slingeren, en het voelt alsof we niet vooruitkomen. Toch blijft ons bootje drijven, gedragen door de getijden van tijd en onze innerlijke kracht.

Elk eiland heeft zijn eigen kwaliteiten. Het eiland van verlies is doordrenkt van de waarheid van onze emoties, een plaats waar we de diepte van ons verdriet kunnen ervaren en erkennen.

Het is een eiland van rouw, maar ook van herinnering en liefde. Het eiland van herstel daarentegen biedt hoop en vernieuwing.

Hier vinden we de mogelijkheid om te groeien te midden van de uitdagingen, als een tuin van veerkracht die gedijt in de zon van zelfzorg.

De keerzijde: hier staat doorgaan, bezig blijven, verder gaan voorop, dit kan ons ook weghouden om stil te staan bij dat wat je hebt verloren. Hier ligt hard werken om te overleven ook op de loer.

Piraterij grijpen naar de buitenwereld, om de oplossing ergens anders te vinden dan in jezelf.
De kunst van rouwen ligt in het evenwicht tussen deze twee eilanden, in het navigeren van ons roeibootje met wijsheid en mededogen.

Het vastzitten in rouw is normaal, maar de reis gaat verder.
Het gaat om het erkennen van de waarde van beide eilanden, het omarmen van onze emoties en het voortzetten van de reis naar herstel, wetende dat elk eiland zijn eigen unieke bijdrage levert aan ons rouwproces.

Daarin ontdekken wij ook dat ieder verlies een ander tempo en een andere route vraagt.
Uitzoomen, met een verrekijker kijken naar wat je hebt verloren kan helpen om in te tunen op wat als eerste roept.
Er expressie aan geven, op verschillende manieren.

En denk nu niet dat rouw alleen gaat over iemand verliezen in de dood.
Trauma groot en klein, we maken het allemaal mee, we zijn in het leven dingen verloren van onsZelf.
In de tijd op het eiland stel ik vaak de vraag, breng eens in kaart wat jij allemaal bent verloren.

Tijd voor jezelf en dat wat jij bent verloren?
Het vraag misschien Lef om de trossen los te gooien, bereid zijn om er niet langs te varen, maar aan te meren.

Voor jou wil ik zo’n veilige haven zijn. Om een paar dagen te nemen.
Maak gerust een afspraak of kijk eens op mijn site voor de mogelijkheden.
En ik ben goed in meebewegen, dus het liefst maak ik jouw reis op maat voor dat waar jij mee komt.

Deze tekst is door GPT samen gesteld. Heerlijk voor een diselect, eindelijk een verhaal vertellen zonder angst.

Liefs van Terschelling. Ilma